اشارات و تنبیهات

حکمت متعالیه معنای عامّی دارد که میراث فلسفه اسلامی را در بر می گیرد.. اولین کسی که ترکیب حکمت متعالیه را برای فلسفه اش برگزیده، جناب بوعلی بوده است.. البته الان وقتی گفته می شود «حکمت متعالیه» انصراف دارد نسبت به حکمت متعالیه ی صدرا و البته مصداق أتمّ کلمه نیز همین است.

اما حکمت متعالیه ی صدرایی هم یک مسئله یا دومسئله نیست، بلکه مجموع چند ده مسئله ی فلسفی با سازمان و روشی خاص است.. علامه جعفری مثل هر فیلسوف دیگری ممکنه به برخی از این مسائل نقدهایی داشته باشه.. مثل اصالت وجود یا به صورت جدی تر مسئله ی وحدت وجود.. همچنان که علامه طباطبایی به برخی از مسائل مطرح شده از سوی بوعلی نقد وارد کرده.. یا آقای مصباح و آقای فیاضی که در برخی از مسائل مهم حکمت صدرا به مناقشه پرداخته اند..

آن چه مهم است، این است که همه ی این نقدها از پایگاه فلسفه و با زبان فلسفی انجام شده است و چیزی خارج از فلسفه نیست. این است که باعث می شود نقدهای علامه جعفری یا آیت الله مصباح محترم شمرده شوند اما نقدهای خارج از فلسفه محترم شمرده نشوند..

البته در جای خودش می توان بحث کرد که اشکالات علامه جعفری (رضوان الله علیه) به وحدت وجود ناشی از دریافت نادرستی از مسئله بوده و سخنان ایشان از این جهت محل تأمّل اند. 

البته به همین سادگی نیست. آن چه مرقوم کردید، نهایتا به اشتراک معنوی مفهوم وجود منتهی می شود.

با فرض پذیرش وحدت، سوالات و معضلات بسیاری به میان می‌آید که کسی مثل ملاصدرا، قهرمان اصلی اصالت وجود را می‌خواهد که با قدم منطقی و لسان برهانی حل و فصل‌شان کند.

افق های انسان شناسانه ی علامه بسیار قابل استفاده اند.

علامه به هر حال نکات بسیار بلند و نقاط قابل استفاده ای دارد.. بهترین تعبیر در باب ایشان، همان تعبیر حضرت امام است.. هر چند علامه جعفری هم افق با ملاصدرا نیست اما «ابن سینای زمان» است..

اگر جوانان ما همانقدر که اشعار شاملو و فروغ یا جملات قصار شوپنهاور و دکتر شریعتی و آلبرکامو را به اشتراک می گذارند، با اندیشه های علامه آشنا بودند، جامعه ی ما یک قدم به صلاح نزدیک تر بود.. رضوان خدا بر او باد.

نقل از امام بوده است

در کامنت قبلی تان نیز مطلب نامربوطی نبود 

و من برداشت بدی از سخنانتان نداشتم 

خدا خیرتان بدهد. موفق باشید