اشارات و تنبیهات

آن هنگام که شیخ الرئیس به عنوان یک طبیب با عشق رایج  انسانی مواجه می‌شود،‌البته آن را یک جذبه‌ی مالیخولیایی ناشی از وابستگی بی‌قید یک انسان به انسان دیگر می‌داند. وی این عشق را یک حالت روانی همراه با عواض جسمانی بر می‌شمرد و بر این باور است انسان به دست خود به این حالت دچار می‌گردد.

اما...

آن‌جا که عشق لباس عقلانی می‌پوشد و از معنای رایج عرفی‌اش بالاتر می‌رود و ابن سینا به عنوان یک فیلسوف ظاهر می‌شود، اوضاع از قرار دیگری است؛ او عشق را « ابتهاج به حضور ذات» تعریف می‌کند و با موازنه بین کمال و ادراک به بیان مراتب عشق می پردازد. ابن سینا خاطر نشان می‌کند با توجه به این که بیشترین کمال ازآن حق سبحان است و البته قوی ترین مدرِک هموست، فلذا بالاترین مراتب عشق در عالم ربوبی است. او در نمط تاسع اشارات فرموده است: « أجل مبتهج لشیء هو الاول بذاته لأن أشد الاشیاء ادراکا لأشد الاشیا کمالا...»

دومین مرتبه‌ی عشق در نظر او،‌ عشق جواهر عقلانی به ذات خدا و سپس به ذات خودشان می‌باشد. و به همین صورت مراتب را تبین می‌کند تا برسد به این تصریح که عشق در عالم هستی، نه فقط در نوع انسان که در تمام موجودات ساری است...

لذا باید دقت کرد که نظرات ابن سینا در قانون و رسالة فی الماهیة‌ العشق، چیزی غیر از آراء حکمی اوست.

و الله اعلم

نه اینکه فلسفه نخوانده باشم، خوانده ام، اما تسلط کامل بر آن ندارم.

در حال تحقیق و تعلم بیشتر این علم هستم، مخصوصاً فلسفه ی غرب.

خلاصه ی کلام اینکه تارنمای پر محتوایی دارید، سعی میکنم در محضر شما بیش از پیش فلسفه و عرفان بیاموزم.

اگر به روز شدید خوشحال میشوم من رو هم با خبر کنید.